ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

ΠΡΟΒΑ ΝΥΦΙΚΟΥ ΣΤΟΝ ΦΑΝΑΡΙΩΤΙΚΟ ΝΥΜΦΩΝΑ





Τώρα έφτασε η απερινόητη ρωγμή του Χρόνου, 
που η Ιστορία αντιστρέφεται σε ρόλο παντομίμας. 
Τώρα διαχωρίζεται η ήρα από το στάρι. 
Τώρα ενισχύεται ο δάκος που τρώει την ελιά. 
Τώρα αποτειχίζονται ιερείς, 
που αρνούνται, 
να συμμετάσχουν σ' αυτό το οικουμενιστικό θέατρο των Εσχάτων, 
που θιασάρχης του είναι ο ίδιος, ο Αντίχριστος. 
Τα ζεστά χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποδείχθηκαν 
έτι περισσότερο ευπρόσιτα στις πνευματικές αναζητήσεις των πατέρων. 
Φρόντιζαν επιμελώς, ν' αναστηλώνουν τα παλαιά κτίρια του Άθωνα, 
αλλά την έρημη την Πίστη, 
την άφησαν απογυμνωμένη στην γωνία. 
Η Ομολογία κατάντησε γραφειοκρατική αλληλογραφία ημετέρων, 
η Ορθοπραξία εξ' απαλών ονύχων, θεωρητική εντρύφηση 
και η Πατερική Θεολογία ένα καλογυαλισμένο, μπρούτζινο μπαούλο, 
αφημένο, ως μουσειακό έκθεμα.
Μετά από έναν βαθύ ύπνο συνήθως επικρατεί η οκνηρία. 
Τότε πνευματικά άεργοι και ουμανιστικά ξετσίπωτοι 
θα θωρούμε το βδέλυγμα της ερημώσεως εγκατεστημένο 
στα μάτια, στ' αυτιά και στο βλέμμα των ανθρώπων...

 

 

 ...Και να που φτάσαμε στην στιγμή της Αλήθειας, 

στο ειμαρμένο μεταίχμιο του Χρόνου
να απολαμβάνουμε δυστηχείς τις ανομίες,
που αιρετικοί,εκκλησιαστικοί δεσμώτες φυλάκισαν
τα όνειρα και τις ελπίδες ενός λαού,
στο αποσαθρωμένο καναβάντζο αυτής της Εσχατιάς, της Ιστορίας.
Οι στρουθοκαμηλικοί λεονταρισμοί λαμβάνουν τέλος,
η αντιμετώπιση της αντίχριστης Πανθρησκείας του Αντιχρίστου
με χιλιογραμμένα κομφετί και λευκές, κάτασπρες, λεκτικές σερπαντίνες
ολοκλήρωσαν πια το αποκριάτικο πανηγύρι της οικουμενιστικής επέλασης
και τα δωρεάν αντιοικουμενιστικά ψηφίσματα
πάνε εξ' ολοκλήρου στις εύπεπτες καλένδες της αφυπνιστικής ανυπαρξίας.
Ο Πάπας πηγαίνει την Κυριακή στο Φανάρι
για τις τελευταίες Πρόβες Νυφικού της οικουμενιστικής Αποστασίας
και το 2016 η ένωση με τους Λατίνους θ' αποτελεί μια ιστορική,
βδελυγματική πραγματικότητα.
Ο λύκος και η κοκκινοσκουφίτσα ετοιμάζονται ίνα εισέλθουν εις γάμου κοινωνίαν,
όπου λύκος,
ο πιο αιρετικός Πατριάρχης όλων των εποχών,
κατά σημείωση του αειμνήστου Νικολάου Σωτηροπούλου
και κοκκινοσκουφίτσα,
η Λατίνα παπαδίνα ντυμένη στα κόκκινο της φωτιάς,
που έκανε τον λύκο να υποκύψει στις άγριες, θελκτικές ορέξεις της!



Εννέα κατ' ευφημισμόν ''Ορθόδοξα Πατριαρχεία'', ως κλητοί παράνυμφοι καλούνται, να επισημοποιήσουν τα του γάμου, να επιμεληθούν τους καλεσμένους τους και φυσικά να φροντίσουν για τα πνευματικά, εκκλησιολογικά εδέσματα, που θα τους παράσχουν. Δεν τίθεται θέμα καν για το, ποιός θα τελέσει το ''μυστήριο''; Δεν είναι άλλος από τον πνευματικό πατέρα τους, αυτόν τον Εωσφόρο, που θέλει ''ίνα πάντες ενώσι εις μίαν ποίμνιν''. Τα εννέα ''Ορθόδοξα Πατριαρχεία'' είναι τύποις ''Ορθόδοξα'', αφού όλα βρίσκονται υπό το μαύρο πέπλο του Οικουμενιστικού Νυμφώνα! Το Πατριαρχείο της Αντιοχείας έχει ενωθεί από καιρό με τους αιρετικούς μονοφυσίτες, σύγχρονοι επίγονοι του αφορισμένου Αρείου, το Αλεξάνδρειας επιτελεί χρόνια τώρα μικτούς γάμους και βαπτίσεις με αυτούς τους κόπτες, ενώ το Ιεροσολύμων, από τότε που ανέλαβε προγραμματισμένα και παραβατικά ο Θεόφιλος ο Γ,΄ επανέφερε το Πατριαρχείο στο Π.Σ.Ε, από εκεί που ο μακαριστός Διόδωρος το είχε βγάλει. Το Πατριαρχείο της Ρωσίας, αν και έφυγε από το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών για κυρίως πολιτικούς λόγους, είναι τεκτονικά οικουμενιστικοποιημένο, της Ρουμανίας του κ. Δανιήλ είναι πλήρες υποταγμένο στο άρμα του Οικουμενισμού, ενώ στο Πατριαρχείο της Σερβίας ο. κ. Ειρηναίος,συνεπικουρούμενος από τα ''πνευματικοπαίδια'' του αειμνήστου πατρός Ιουστίνου Πόποβιτς έχει αρχίσει από χρόνια ένα πογκρόμ διώξεων κατά οιασδήποτε αντιοικουμενιστιής φωνής, αρχής γενομένης από τον Μητροπολίτη Ράσκας - Πριζρένης κ. Αρτέμιο. Και το ποίμνιο; Το ποίμνιο έχει ήδη υποστεί αυτήν την οικουμενιστική διαστροφή στο D.N.A του, έχει μολυνθεί απερίγραπτα από τον οικουμενιστικό ιό μιας πλαστικοποιημένης και σαθρής Αγαπολογίας, όπου ο Χριστός, που είναι η Αγάπη έχει διαχωριστεί επιμελώς απ' την Αλήθεια! Κι όμως ο Χριστός είναι Αγάπη εν Αληθεία! Αυτά τα δυο είναι απερίσπαστα, όπως και τα πρόσωπα της Τρισηλίου Θεότητας είναι ενωμένα. Ο πνευματικός αυτός εκφυλισμός έχει αποκλείσει τεχνιέντως τους Πατέρες από τα μάτια των ανθρώπων και τους έχει αντικαταστήσει με τους γέροντες, που (περίεργα γιατί) κανείς από αυτούς δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά με την παναίρεση που αυτοφιλοξενήθηκε στο σπίτι τους. Οι γέροντες υπερέβηκαν των Θεοφόρων Πατέρων, αγιοποιούνται οι ακίνδυνοι και αποκόπτονται οι λίαν επικίνδυνοι. Η αγιοποίηση του εθνομάρτυρα και μόνο, Χρυσοστόμου Σμύρνης, γνωστού τέκτονα της πόλης, προιδέασε σ' ένα βαθμό, για το τι θ' ακολουθήσει. Στο μέλλον θα αγιοποιούνται πρότυπα ανθρώπων, όπως ο Αναστάσιος Αλβανίας, ο Περγάμου Ζηζιουλας ή ο Εφραίμ της Βιστωνίδας...Πρόσωπα, όπως ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος ή ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης θα θεωρούνται αποβλητέα. Οι χριστιανοί μας ήδη έχουν μεγαλύτερη παρρησία σε σύγρονους γέροντες, απ' ότι στους Αγίους. Ο γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ αποτελεί μια αποκαλυπτική ταυτοποίηση του Οικουμενισμού στο πρόσωπό του. Διοικούσε επί χρόνια μικτή Μονή (κατά παράβαση των Ιερών Κανόνων), συναγελαζόταν με αγγλικανούς ''ιερείς'' και καθολικούς πάστορες και έτρεφε τα καλύτερα αισθήματα για τους τροφούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο π. Γεώργιος Μεταλληνός έχει κατά καιρούς εκφράσει δημοσία την επιφύλαξή του περί του γέροντος αυτού, που τόσο διαφημίστηκε από ημετέρους χορηγούς ''αγίων''. Η γερόντισσα Γαβριηλία αποτελεί μια άλλη, ιδεατή περίπτωση οικουμενιστικής ανάδειξης και φιλενωτικής ομαδοποίησης. Προβάλλεται επιμόνως το προφίλ μιας μοναχής, που επί χρόνια τελούσε ιεραποστολή στην Αφρική σχεδόν πάντοτε με την βοήθεια και επιστασία καθολικών φίλων της, που υπερτερούσαν τον αριθμό, από αυτόν των ορθοδόξων, πάντοτε στο όνομα μιας τεκτονικά διανθισμένης, απερινόητης Αγάπης. Στο όνομα αυτής της γενικόλογης, βερμπαλιστικής και ουμανιστικής Αγάπης καταστρατηγείται τεχνιέντως η Πατερική υφή της Ορθοδοξίας. Τα αναθέματα δεν αποκόπηκαν όλως τυχαίως, η ημερολογιακή καινοτομία δεν έγινε για αστρονομικούς και ... διαπλανητικούς λόγους και οι λόγοι Βαρθολομαίου για αγίους, που στο παρελθόν υπέπεσαν σε πλάνη, διακόπτοντας τις αγαστές σχέσεις Ρωμαιοκαθολικισμού και Ορθοδοξίας και πάλι δεν έγιναν επί συμπτώσει! Τώρα, έναν αιώνα σχεδόν οικουμενιστικής χειραγώγισης των τοπικών Εκκλησιών, εκ του αποτελέσματος γίνονται απερίφραστα αντιληπτές, όλες οι επιδέξιες καινοτομίες και οι εκκλησιαστικές προσθαφαιρέσεις Πατριαρχών και Αρχιεπισκόπων από την δεκαετία του 1920 και εντεύθεν. Η Μεταπατερική Θεολογία του Ιγναντίου δεν είναι τίποτ' άλλο, από μια απλά πιστοποιημένη, πνευματικά παραβατική εγκαθίδρυση μιας παναιρετικής εκκλησιολογίας, που ήδη ευδοκιμεί τα μάλλα στον χώρο της κρατούσης Εκκλησίας. Και η απόλυτη σιγή συνεχίζεται ακάθεκτη... Οι αγιορείτικες μονές, που επί Αθηναγόρα είχαν διακόψει το μνημόσυνό του, χρόνια τώρα τηρούν σιγήν απερίφραστη, μυστικοπαθούς ιχθύος. Τα ζεστά χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποδείχθηκαν έτι περισσότερο ευπρόσιτα στις πνευματικές αναζητήσεις των πατέρων... Φρόντιζαν επιμελώς,ν' αναστηλώνουν τα παλαιά κτίρια του Άθωνα, αλλά την έρημη την Πίστη, την άφησαν απογυμνωμένη στην γωνία!...


 

Η Ομολογία κατάντησε γραφειοκρατική αλληλογραφία ημετέρων,

η Ορθοπραξία εξ' απαλών ονύχων θεωρητική εντρύφηση 

και η Πατερική Θεολογία ένα καλογυαλισμένο, μπρούτζινο μπαούλο, αφημένο,
ως Μουσειακό έκθεμα.
Μετά από έναν βαθύ ύπνο συνήθως επικρατεί η οκνηρία.
Οι σημερινοί αγιορείτες αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων,
πλην της Εσφιγμένου και κάποιων ζηλωτών πατέρων
σε σκήτες και κελλιά.
Η Μονή Εσφιγμένου αποδείχθηκε περίτρανα,
πως ήταν και είναι η Μονή, που αντιστάθηκε έμπρακτα και
όχι άλογα στην Νεοταξικούς δεσμώτες του σβησμένου από χρόνια Φαναρίου.
Είναι αυτοί,
που κουβαλούσαν επί χρόνια τους απαξιωτικούς χαραχτηρισμούς
του σχισματικού, του φανατικού, του καταληψία, του αντάρτη.
Στα βαρύκουα αυτιά των ιλαρών, λαλίστατων, βερμπαλιστών της Πίστης,
η Ορθότητά της έγινε συνώνυμο ακραιφνούς φανατισμού και οι Θεοφόροι Πατέρες,
αιμοσταγείς τζιχαντιστές του πρόσφατου παρελθόντος.
Όταν κάποτε αλλάξουν τα πράγματα,
κανείς δεν θα θυμάται τους σημερινούς δήμιους Χριστοκτόνους
μιας δημοσιουπαλληλικής, αλότριας και απουσιάζουσας, κρατικοδίαιτης Εκκλησίας.
Θα θυμάται όμως το μικρό ποίμνιο των λογικών προβάτων,
που συνάντησαν κάποια στιγμή στον λόγο του Χριστού μας,
''οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμί ἐν μέσῳ αὐτῶν» ( Ματθ . 18, 19-20).
Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF