ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

ΚΡΑΤΑΤΕ ΚΑΛΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ




Τό γέρικο δένδρο τῆς Μητέρας Πατρίδος,

κατά καιρούς, «μπολιάζεται» ἀπό τίς δικές σας «καταβολάδες»



Ἑλληνισμός, ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων, βρέθηκε στά πέρατα τοῦ κόσμου. Καί, ὃπου ἐγκαταστάθηκε,ἒφερε μαζί του τήν τέλεια γλῶσσα του,τίς ἱκανότητές του, τά ἐλαττώματά του καί κυρίως τήν δυνατότητά του γιά ἐπιβίωση καί προκοπή.Σήμερα, στίς πιό ἀπίθανες γωνιές τῆς γῆς, ὑπάρχουν Ἑλληνικές Κοινότητες, οἱ ὁποῖες,ἀνεξαρτήτως ἀριθμοῦ μελῶν, παίζουν σημαντικό ρόλο σέ ὃλους τούς τομεῖς. Εἶναι γνωστό,πώς Καθηγηταί Πανεπιστημίου, Δήμαρχοι, Βουλευτές, Οἰκονομικοί παράγοντες καί γενικῶς στήν Τέχνη, τήν Οἰκονομία, τήν Διοίκηση κ.λπ. τῶν τόπων στούς ὁποίους ζοῦν, ὑπάρχουν Έλληνες, οἱ ὁποῖοι καί διαπρέπουν.

Τό σημαντικό μάλιστα εἶναι, πώς παίρνουν μαζί τους,συντηροῦν καί διατηροῦν, Ἢθη, Ἒθιμα, Παραδόσεις, ἀλλά καί τήν Ὀρθόδοξη Πίστη μας,παρά τίς ἐπιδράσεις τοῦ περιβάλλοντος τους, ὃπου ὑπάρχουν χίλιες δύο δυσκολίες καί παγίδες. Αὐτοί οἱ ἡρωικοί (διότι ΕΙΝΑΙ πραγματικά ἡρωική ἡ προσπάθεια τους) Ἓλληνες, συγκεντρώνονται γύρω ἀπό τήν Ἐκκλησία τους κάθε Κυριακή, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό κέντρον τῶν συναθροίσεών τους καί τά σημεῖα ἀνανεώσεως τῶν σχέσεών τους. Εἶναι δύσκολο νά φανταστῇ κάποιος τήν συγκίνησή μου,ὃταν ἐπικοινωνοῦν μαζί μου Ἓλληνες τῆς διασπορᾶς (οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται εἰς τόν χῶρο τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου,ἀνάμεσα σέ ἑτεροδόξους, κακόδοξους,ἀθέους, σατανιστές κ.λπ.), πανάξια τέκνα τῆς Ἑλληνορθοδόξου Πίστεώς μας,τά ὁποῖα μέ πραγματική λαχτάρα ζητοῦν, νά ἐπικοινωνήσουν μέ τήν Γνήσια Ὀρθοδοξία,ἀλλά καί τόν πόνο ψυχῆς πού αἰσθανόμεθα,ὃταν μᾶς ἐκφράζουν τήν ἀγωνία τους, τήν ἀπελπισία τους (μερικές φορές) καί τήν στενοχώρια τους,διότι δέν μποροῦν νά ἒχουν μία Ἑκκλησία ἢ ἓναν Ἱερέα κοντά τους…!

Καί γιά τόν λόγο αυτό, καταβάλλομε κάθε δυνατή προσπάθεια,ὣστε νά φθάνη μέχρις αὐτῶν ἡ φωνή μας, ἡ εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας μας καί κάποια πράγματα τά ὁποῖα,ἐλπίζομε,ἀποτελοῦν στήριξη στά «πιστεύω» τῆς ψυχῆς τους. Εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα ἀδιαλείπτως ὑπέρ αὐτῶν καί ἐλπίζομε, πώς θά ἀποφασίσουν κάποια μέλη τῶν κοινοτήτων αὐτῶν,νά γίνουν Ἱερεῖς,ὣστε νά ἀποτελέσουν τόν κορμό τῆς μεταλαμπαδεύσεως καί στίς ἐπερχόμενες γενιές, τῶν Ἀρχῶν καί τῶν διδαγμάτων τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί ἂς μᾶς ἐπιτραπῆ μία Πατρική συμβουλή. Σήμερα, ἐποχή κατά τήν ὁποίαν νεαρά ἂτομα μεταβαίνουν εἰς τήν ξένην, γιά νά ἐπιβιώσουν, ὃταν φθάνουν κοντά σέ Ἓλληνες προεγκατεστημένους ἐκεῖ, νά τυγχάνουν θερμῆς ὑποδοχῆς, ἐπαγγελματικῆς στηρίξεως, ἀλλά, κυρίως, μιᾶς «οἰκογενειακῆς» ἀγκαλιᾶς, μέσα στήν ὁποία θά μποροῦν,νά διατηρήσουν στήν ψυχή τους, δεσμούς ἀκαταλύτους μέ τήν Πατρίδα καί τήν Ὀρθοδοξία.

Τέτοιες ἐνέργειες ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς σήμερα ὁ Κύριός μας καί τά δείγματα πραγματικῆς,ἀδόλου καί καθαρῆς ἀγάπης,εἶναι ἡ καλλυτέρα ἐπικοινωνία μέ ούς Οὐρανούς, ὃταν μάλιστα ὃλα αὐτά γίνωνται πρός Δόξαν Θεοῦ καί ὂχι γιά τό θεαθῆναι. Ἡ Γνήσια Ὀρθοδοξία ἐκφράζεται καί ἐκδηλώνεται κατά τόν καλύτερο τρόπο,μέ τίς προσπάθειες τῶν χριστιανῶν νά διατηρήσουν ἂσβεστη τήν φλόγα τῆς Πίστεως στίς ψυχές τῶν νεαρῶν, κυρίως, ἀτόμων. Δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ἡ Θεία Χάρις, ὃταν πράττωμε αὐτό πού μᾶς ζητᾶ Ὁ Κύριός μας καί Θεός μας. Κρατᾶτε καλά ἐδέλφια μας τῆς διασπορᾶς. Μή λυγίζετε μπροστά στούς πειρασμούς τοῦ πλουτισμοῦ,τῆς «προόδου» κ.λπ. Τό γέρικο δένδρο τῆς Μητέρας Πατρίδος,κατά καιρούς, «μπολιάζεται» ἀπό τίς δικές σας «καταβολάδες»,τίς τόσο πολύτιμες καί περασμένες ἀπό τά «καμίνια» δοκιμασιῶν καί τεραστίων δυσχερειῶν. Φτιάξτε λοιπόν τέτοιες «καταβολάδες», οἱ ὁποῖες, μέσα ἀπό τήν Γνήσια Ὀρθοδοξία θα ἒλθη, ἲσως, ἡ στιγμή πού θά φανοῦν πολύτιμες ..!


                                                                                    
  Ὁ Θεός μαζί σας

 


   

                                           

 

Οἱ προσευχές ὃλων μας σᾶς συνοδεύουν καί οἱ δικές σας Προσευχές, ἀνεξαρτήτως τοῦ,

ἐάν ἒχετε ἢ ὂχι Ἱερούς Ναούς ἢ Ἱερεῖς, 

εἰσακούονται ἀπό Τόν Κύριό μας, 

ἲσως καί πιό πολύ ἀπό τίς δικές μας, πού,

ἐνῶ ἒχομε καί Ἱερούς Ναούς καί Ἱερεῖς,

δέν ἒχομε τήν ΖΕΟΥΣΑ Πίστη, τήν δική σας,

ἡ ὁποία κυριολεκτικῶς ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ ἒναντι δυσχερειῶν τίς ὁποῖες ἐσεῖς βιώνετε.                               



  ΥΓ. Όταν λέμε Γνήσιος Ορθόδοξος, το λέμε προς αντιδιαστολήν εκείνων των Ορθοδόξων, που έχουν βάλει πολύ νερό στο κρασί τους και το έχουν σχεδόν νερώσει. 

 


Αρχιμανδρίτης π. Ευθύμιος Μπαρδάκας


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF