ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ FACEBOOK


 


''Εις το όνομα του Facebook,η υπερβολή διαθλάται πίσω από την αυτιστική παραδοχή ενός χωμάτινου Θεού,που από ταπεινό αρνίο,οι χλιαροί τον έκαναν κάτι σαν σταρ του Σινεμά.''


 

Καλοκαίρι 2014. 

Τα ''μπάνια του λαού'' εν δράσει, η αποτείχιση από το κλεινόν και άπνοον άστυ ομοιάζει με απόδραση ισοβίτη, λίγο πριν τον συλλάβει αυτό το μαυροτσούκαλο, εκφασισμένο κράτος, που εξελίχθηκε πλέον σ' ένα μπαρουτοκαπνισμένο καθεστώς. Οι πολίτες σαν τσιπαρισμένες, ανοικές συνειδήσεις ρομποτοποιούν νυχθημερόν τις βιοτικές ανάγκες τους και αποστασιοποιημένοι - στην πλειονότητά τους - από Θεό και Εκκλησία ετοιμάζουν με προσεγμένη επιμέλεια τα σάβανα της ψυχικής ευθανασίας τους. Δεν είναι το σύστημα που φταίει, είναι απλά, απλούστατα η άνευ όρων παράδοση στον διάβολο, η εξαγορά ευρύχωρου και ολονύχτιου ''αγροτεμαχίου'' στην κόλαση με ιδεατούς και ευπροσάρμοστους όρους. Η δε κόλαση - χάριν της γενικευμένης Αποστασίας - ανακαινίζεται και εμπλουτίζεται συνεχώς με νέους, μόνιμους ιδιοκτήτες, με άκρως ''δελεαστικά'' και ''συμφέροντα'' πακέττα, για μόνιμες πλέον διακοπές!



Και μείναμε εμείς, το 5 ο/ο του ''θυμόσοφου'' και ''λαοπρόβλητου'' λαού να δηλώνουμε χλιαροί Χριστιανοί, που μοιάζει πλέον το όλον θέμα κάτι σαν κάρτα μέλους ποδοσφαιρικής ομάδας ή μεγάλου πολυκαταστήματος στο κέντρο της πόλης. Χριστιανοί της εύμορφης βιτρίνας και του υποκριτικά ''καθωσπρεπικού'' πρωτοκόλλου, Χριστιανοί - ιλουστρασιόν αθλητές, στην πνευματική παλαίστρα ενός ευφάνταστου, γυάλινου, οικιοποιημένου κόσμου, που μοιάζει φανταστικά γραφικότατα με τα Jumbo της γωνίας. Χριστιανοί της Εθιμοτυπίας, του Ψυχαναγκασμού και του Φει βολάν. Το Facebook για μας τους χλιαρούς είναι συχνά, ιδανικά διαπραγματεύσιμος χώρος διαφημιστικής καμπάνιας κάθε ευκατανάλωτης και εύπεπτης ανοησίας, που πλανερά χειραγωγούντες την βαφτίζουμε, ως ''θεοπρεπές'' και ''ορθόδοξο'' κατόρθωμα. Οι περισσότεροι, απνευμάτιστοι, λίαν εκκοσμικευμένοι και περισσώς, γήινα ζωσμένοι θωρούν την Μετάνοια, ως δυσεύρετη παρόλα στο λεξικό του Μπαμπινιώτη. Έχουν εναρμονίσει τεχνιέντως κατά το δοκούν και κατά το συμφέρον την πνευματική με την κοσμική ζωή, λες και Χριστός και διάβολος χωρούν μαζί στην ίδια εύπλαστη και επίπλαστη καρδιά τους. Ο εκκλησιασμός κατάντησε επιβεβλημένη υποχρέωση και η εξομολόγηση, κάτι σαν φορολογική εκκαθάριση του τρέχοντος έτους. Η προσευχή γίνεται ευκαιριακά σε έκτακτες περιπτώσεις, κάτι σαν το 11888 του ΟΤΕ, που, επειδή είναι ακριβό, αποφεύγεται, ενώ η ελεημοσύνη - καθ' όποιον τρόπο - είναι πάντα καλοδεχούμενη, εφόσον αυτή δεν θίγει την δική μας τσέπη ή την διάθεση. Κι αυτή η ξεφτισμένη στην σκέψη μας Μετάνοια, διαδικαστική λέξη ''του συρμού,'' απλώς, για να ξεχωρίζουμε το Πριν απ' το Μετά. Λέξεις, όπως αυτομεμψία, νήψη, καρτερία, υπομονή, Θείος Έρως, παραμένουν ακόμα άγνωστες... Είκοσι εννέα κατασκευαστές συνειδήσεων - τους λένε και δαίμονες - δεν τις αποκάλυψαν ακόμη... Αντιθέτως όμως, λέξεις, όπως κατάκριση, καταλαλιά, θυμός, ακηδία και πλάνη, συνιστώνται ανεπιφύλακτα προς πνευματικήν οικοδομήν μιας σάπιας, αρρωστημένης και λίαν παιδεύουσας ψυχής. Πώς γίναμε έτσι, πένθιμοι αφισοκολλητές αυτοδημιουργημένων ιδεών και ανοικοί πλαστικοποιητές σάθρων ιδεών και ψευδόπλαστων ελπίδων! Σ' αυτό το Facebook - δεν ξέρω - αν οι αναρτήσεις συνομολογούν στην βοήθεια των αδυνάτων ή στην ανόητη, ως και γελοία αποδοχή όλο και περισσότερων like. Πολλές φορές, το πολύ της γραφικότητας γεννά παραφροσύνη κι ένας αδόκιμος τραγέλαφος γίνεται σοβαρή υπόθεση. Πολλοί προσεύχονται μέσω αναρτήσεων, παρακαλούν, προσδοκούν κι επικαλούνται με τέτοια αξιοζήλευτη θέρμη και μια παράδοξη έπαρση, που λες, γιατι δεν ποιούν αυτό κατά μόνας, μπροστά σε μια εικόνα, μόνοι, ''γυμνοί'' και ταπεινούντες στην θέα του Θεού; Απλά, γιατι η πλάνη συνεπικουρούμενη από την δεικτικότητα έκαναν την προσευχή, να μοιάζει με ομαδική, προτεσταντική επίκληση, κάτι σαν τις άναθρες και πομπώδεις κραυγές πεντηκοστιανών σε χλιδάτη αίθουσα λαικού αναψυκτηρίου. Η ταπεινότητα κατακρημνίστηκε στο όνομα μιας γενικόλογης, άμορφης και άχαρης ''Αγάπης,'' χωρίς στοιχεία και ταυτότητα, καταχωρημένη σε ανώνυμο χαρτοφύλακα άγνωστου, ληξιαρχικού συλλέκτη. Γιατι οι χλιαροί έκαναν αυτήν την ''Αγάπη,'' να μοιάζει με πλουσία κυρία μεγαλοεφοπλιστικής οικογενείας, που αίφνις αποφάσισε, να γίνει ''πρέσβειρα καλής θελήσεως'' στις υπό εξαφάνιση χελώνες caretta-caretta ή στα Tursiops truncatus δελφίνια των ακτών της Καραϊβικής. Σε μια τέτοια κοσμοπολίτικη και κυρίως γήινη ''Αγάπη'' υποτάχθηκαν οι περισσότεροι, μια αρκετά συμφέρουσα, ανέξοδη και επίπλαστη ''Αγάπη,'' που όλα τα συγχωρεί και όλα τα επιτρέπει. Έτσι ποιούνται αναρτήσεις, που θα έκαναν τον κάθε αιρετικό ''ευαγγελιστή'' ή τον κάθε νεόκοπο οικουμενιστή να σκάει χαμόγελο στην ''προσωπικότητα'' της Πλάνης! Υπάρχουν βεβαίως και οι ''θεωρητικοί'' του Χριστιανισμού,όπως του Καπιταλισμού,του Σοσιαλισμού και εν γέννει κάθε Σιωνιστικού -Ισμού. Αυτοί εντρυφούν συνήθως με ύφος πανεπιστημιακού διδάκτορα, που κέρδισαν μια έδρα στον αστερισμό της Έπαρσης! Δηλώνουν με κάθε επισημότητα την θεολογική τους ταυτότητα και τον επιστημονικό καταρτισμό τους, αυτοπροβάλλονται, ως παροχημένες διαφημίσεις στο καταναλωτικό κοινό τους, επιδεικνύουν παντού την ιλουστρασιόν κάρτα της εμβληματικής τους ετικέτας και αυτοαναιρούνται μέσα από την δύσοσμη υπερηφάνεια των επηρμένων λόγων τους!...


  


Δεν χρειάζεται καμμιά ιδιαίτερη μόρφωση
για ν' αντιληφθεί κανείς όλα αυτά.
Ένας υγειώς - σκεπτόμενα - πιστός,
μπορεί να ξεχωρίσει τo original από το κινέζικο προιόν της Facebook βιτρίνας.
Εις το όνομα του Facebook,
η υπερβολή διαθλάται πίσω από την αυτιστική παραδοχή ενός χωμάτινου Θεού,
που από ταπεινό αρνίο, οι χλιαροί τον έκαναν κάτι σαν σταρ του Σινεμά.
Ποτε ταυτίζεται με λατίνο ηθοποιό της Cinecita
και ποτε με αρρενωπό μοντέλο της πασαρέλλας.
Η ανάγκη για δημοσιευμένη δεικτικότητα μπέρδεψε τα πνευματικά βιβλία της Ορθοδοξίας
με τα Εικοναγραφημένα Κλασσικά περιοδικά της δεκαετίας του '70.
Κι εμείς συμμέτοχοι σε κατά συρροήν και κατά διαδοχήν πνευματικά εγκλήματα
αδυνατούμε ακόμη ν' αντιληφθούμε,
πως η Μετάνοια δεν γράφεται με γράμματα,
χτυπημένα στο μαύρο πληκτρολόγιο.
Εύχεσθε!

                                  

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος

1 σχόλιο:

  1. Εξαιρετικός λόγος ,δυνατές σκέψεις, εύστοχη περιγραφή μιας επικίνδυνης στην οικειοποίησή της πραγματικότητας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Print Friendly and PDF