ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

ΤΟ ΒΔΕΛΥΓΜΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΩΣΕΩΣ ΕΣΤΟΣ ΕΝ ΤΟΠΩ ΑΓΙΩ




''Αυτοί οι εναγκαλισμοί μας κατέπληξαν,
και είναι βέβαιο ότι, εάν όλος ο ευσεβής λαός της Ελλάδας γνώριζε αυτά,
η χώρα μας θα σειόταν από τα θεμέλια.
Η δική Σας Θεία Παναγιότητα γνωρίζει καλά ποιες οχιές
κρύβονται στις σκοτεινές στοές του Βατικανού
και πόσα δεινά έχει υποστεί η Ορθοδοξία μας από τους σκληρούς
ψευτο-αδερφούς της Ρώμης.''
Φ.Κ
.



Παναγιότατε, 

Η ευμένεια και η συγκατάβαση με την οποία συμπεριφερθήκατε σε μένα τον ασήμαντο,

 κατά τη συνάντησή μας στην Αθήνα μετά από δική Σας επιθυμία, 

μου δίνει θάρρος να σας υποβάλλω τις παρακάτω σκέψεις και υπενθυμίσεις 

σχετικά με το μέγιστο και φοβερό θέμα των σχέσεων μεταξύ της Ορθοδόξου και της Παπικής Εκκλησίας. 

Η  Παναγιότητά Σας,

 άλλωστε, 

με παρότρυνε σε αυτό.

Έφριξαν, Παναγιότατε, όσοι από εμάς είδαν, εμβρόντητοι,

 σε μεγάλο σχήμα τη φωτογραφία του Ποντίφηκα δημοσιευμένη στην πατριαρχική εφημερίδα «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ»

 σύμφωνα με το ευαγγελικό:

 «βδέλυγμα της ερημώσεως, το ρηθέν διά Δανιήλ του Προφήτου, εστός εν τόπω αγίω». 

Ω, συμφορά! 

Η επιστολή του αλαζόνα Πάπα, 

γραμμένη με τη γνωστή εδώ και αιώνες αυθάδεια και έπαρση, 

πλαισίωνε τη στυγνή μορφή του.

 Και την προδοτική φιλοφροσύνη αποδίδοντας η παπική εφημερίδα «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» 

δημοσίευσε τη φωτογραφία του Πατριάρχη Αθηναγόρα,

αλλά σε μικρή φωτογραφία, 

με κείμενο υπό του τίτλου

 «Ο Πάπας Παύλος ΣΤ' προς τον Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρα Α'».


Αυτοί οι εναγκαλισμοί μας κατέπληξαν, και είναι βέβαιο ότι, εάν όλος ο ευσεβής λαός της Ελλάδας γνώριζε αυτά, η χώρα μας θα σειόταν από τα θεμέλια. Η δική Σας Θεία Παναγιότητα γνωρίζει καλά ποιες οχιές κρύβονται στις σκοτεινές στοές του Βατικανού και πόσα δεινά έχει υποστεί η Ορθοδοξία μας από τους σκληρούς ψευτο-αδερφούς της Ρώμης. Εν τούτοις, καλή θα είναι και η εκ μέρους μας υπενθύμιση μερικών από τα πολλά που έγραψε εναντίον των παπικών ο σοφός και θερμός πατριώτης Αδαμάντιος Κοραής. Δεν υπενθυμίζουμε στον Παναγιότατο τις γνώμες κάποιου θρησκόληπτου και μισαλλόδοξου σχετικά με τους παπικούς, αλλά τις σκέψεις ενός άνδρα, ο οποίος από ιδιοσυγκρασία υπήρξε ορθολογιστής και μετρημένος και ως επιστήμονας γιατρός στάθηκε μακριά από κάθε φανατισμό και μισαλλοδοξία. 


Ο ίδιος γράφει στα «ΑΤΑΚΤΑ» του: «Από την πατροπαράδοτη θρησκεία μου δεν παρέκλινα ποτέ. Αλλά πάλι και ο τόσο ζήλος γι' αυτήν, ώστε να με κάνει διώκτη των άλλων θρησκειών, μου φαινόταν πάντοτε ή μανιώδης ζήλος ενός ενθουσιώδη, ενάντια στα παραγγέλματα της θρησκείας, ή μορφή ενός υποκριτή».  Εν τούτοις, ο φιλελεύθερος αυτός άνδρας, που ανατράφηκε με τις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης,στα «ΑΤΑΚΤΑ» του στηλίτευσε και διαπόμπευσε με μεγάλη δριμύτητα τους παπικούς, «την ζύμη των Φαρισαίων», όπως λέει. 


Παρακάτω παραθέτουμε τους λίγους από τους πολλούς καυστικούς και επιθετικούς λόγους, τους οποίους εκσφενδόνισε η σοφή και σώφρων γραφίδα ενός από τους πρωτεργάτες της Ελληνικής Επανάστασης, αισθανόμενος να κοχλάζει μέσα του η ιερή αγανάκτηση ενός πολύπαθου Ορθοδόξου για τα δεινά τα οποία υπέστη για αιώνες η θρησκεία του και το έθνος του από τη «δυτικήν οφρύν», όπως την αποκάλεσε ο Μέγας Βασίλειος πεντακόσια ήδη χρόνια πριν από το σχίσμα. Ιδού λοιπόν λίγα σχετικά παραθέματα από τα «ΑΤΑΚΤΑ» του Αδαμάντιου Κοραή: Αφού περιγράφει με σαφήνεια την κατάπτωση του κλήρου στο Βυζάντιο, γράφει κατόπιν: «Το δίκαιο απαιτεί να ομολογήσουμε αυτό που ομολογείται και από τους ετερόδοξους, ότι δηλαδή και μοναχοί και ιερωμένοι της Ανατολικής Εκκλησίας, συγκρινόμενοι με τους τότε και μετέπειτα Πάπες, αρχιερείς Ιερείς και μοναχούς της Δυτικής, πρέπει να θεωρούνται άγιοι». 


Οι Βενετοί και Γενουάτες έμποροι της Κωνσταντινούπολης, συνοδευόμενοι από πολλούς ιερείς και αποστόλους, και εκκλησιαζόμενη κάθε εθνότητα μόνη της, προσπαθούσαν-κατά τη μανιώδη τους συνήθεια- να προσηλυτίσουν τους Γραικούς στην παπική κυριαρχία». «Η κατοχή της Γραικορωμαϊκής Βασιλείας από τους Σταυροφόρους για περισσότερα από πενήντα χρόνια (1204-1261), η οποία αύξανε την επιμιξία των Γραικών με τους Λατίνους, φυσικά έπρεπε να αυξήσει και την αμάθεια του Ελληνικού γένους και την αχώριστη με αυτή δεισιδαιμονία. Για αυτή τη δεισιδαιμονία μάλιστα μας κατηγορούν και σε αυτήν αποδίδουν το πείσμα του κοινού λαού να μην ενωθεί με τους παπικούς και τη σταθερή του αντίσταση στους αυτοκράτορες που επιθυμούσαν την ένωση. 


Σε αυτήν όμως τη δεισιδαιμονία (αν έχει γεννήσει ποτέ κάτι καλό η δεισιδαιμονία) χρεωστούμε οι σημερινοί Γραικοί την ύπαρξή μας. Χωρίς το ευτυχέστατο πείσμα των προγόνων μας, και η δεισιδαιμονία θα αυξανόταν περισσότερο και τα πολυπληθή τάγματα των Δυτικών μοναχών θα επρόκειτο να καταβρωμίσουν το έδαφος της ταλαίπωρης Ελλάδας και τα Νερωνικά κριτήρια της Ιεράς Εξέτασης θα κατέκαιγαν τους Έλληνες, όπως κατέκαψαν πολλούς χιλιάδες Δυτικούς, και η Ανατολική Εκκλησία θα υποτασσόταν έχοντας ως κεφαλή τον Πάπα». 


«...Και θέλετε, φίλοι ομογενείς, να μη στολίσετε πολύ την εκκλησία και τη θρησκεία με άνδρες αληθινά οσίους, ικανούς να δείξουν πόσο σεμνότερη και πιο σεβάσμια είναι η Εκκλησία μας σε σχέση με την παπική αυλή». «Από όλα τα μοναστικά τάγματα της δυτικής Εκκλησίας, στους Ιησουίτες περισσότερο πρέπει να κλειστούν τα λιμάνια της Ελλάδας, όπως αποκλείονται στους πειρατές.



Προσέχετέ τους, 

φίλοι ομογενείς, 

με περισσότερη προσοχή απ' όση ο Χριστός παρήγγειλε στους Αποστόλους

 να προσέχουν τους Φαρισαίους. 

Διότι αυτοί υπερέβαλαν και στον πόθο για την εξουσία και στην πλεονεξία και σ'αυτή την υποκρισία των παλαιών Φαρισαίων».

 «Οι Ιησουίτες φροντίζουν να στερεώσουν την ύπαρξή τους 

πάνω στην απαιδευσία των λαών,

 και καταφεύγουν όπου βλέπουν περισσότερη δεισιδαιμονία,

 απ' όπου ελπίζουν να αποκτήσουν περισσότερους προσήλυτους.

 Έτσι έκριναν και την Ελλάδα και άρχισαν να σπείρουν την αντίχριστη διδασκαλία τους 

και με αυτήν την ελπίδα να την έχουν τελευταίο καταφύγιο, 

αν αποκλεισθούν εντελώς από τη φωτισμένη Ευρώπη».

Ναι, Παναγιότατε, αυτοί ήταν, 

είναι και θα είναι στους αιώνες οι παπικοί, 

οι οποίοι «υπερέβαλαν και στον πόθο για την εξουσία και στην πλεονεξία 

και σ' αυτή την υποκρισία που ήταν ίδια με αυτή των παλαιών Φαρισαίων»,

 σύμφωνα με τον σοφό Κοραή, 

του οποίου το άγαλμα έστησε το έθνος στα προπύλαια του Πανεπιστημίου μας

 ως σύμβολο σοφίας, φρόνησης και φιλοπατρίας.

 



Ο οικουμενικός πατριάρχης σε μία επί των πλείστων διαιρετικών συνάξεων,
μαζί με τον Αλβανίας Αναστάσιο,
πρώην πρόεδρο του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών,
το προφίλ του οποίου επιμελείται δεόντως ο ίδιος και το Φανάρι,
προβάλλοντάς τον,
ως έναν ''άγιο'' άνθρωπο της εκκλησίας,
του οποίου όμως εκλίπει παντελώς η Αλήθεια του Αγίου Πνεύματος.
Δείτε και φρίξετε,
τί εστί Οικουμενισμός...
Η Παναίρεση του Αντιχρίστου

                                                                                                  


Σημείωση: 

Δημοσιεύτηκε στον ''Ορθόδοξον Τύπο'' τον Δεκέμβριο του 1963. 
Η επιστολή αυτή είναι το πρώτο,
αντιπαπικό δημοσίευμα του Φώτη Κόντογλου στον ''Ορθόδοξον Τύπο.''

Φώτης  Κόντογλου


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF