ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ Ο ΣΙΝΑΙΤΗΣ Ο ΑΠΛΟΥΣ


 


''Στην αρχή θα σας λένε, πως δεν είναι κακό να είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι κι ύστερα 

θα σας πουν, πως δεν είναι κακό να πάρουμε το χάραγμα, γιατι τον Χριστό,

 Τον έχουμε στην καρδιά μας. 

Θα σας ξεγελάσουν διαστρέφοντας τους Πατέρας και θα σας παρουσιάσουν... καινούριους,

 που θα είναι ολοδικοί τους. 

Αυτοί θα κάνουν θαυμαστά σημεία, θα τρέχουν οι άνθρωποι να τους πουν προορατικά πράγματα για να πλανηθούν. 

Μην τους ακούσετε. 

Αν μείνετε στις παραδόσεις της Εκκλησίας μας και όσα μας δίδαξαν οι θεοφόροι Πατέρες, 

το Άγιο Πνεύμα θα σας καθοδηγήσει''. 

Γέρων Ανδριανός ο Σιναίτης



Ο μακαριστός Γέρων Ανδριανός ο Σιναίτης ανήκε στις αθόρυβες εκείνες οσιακές ψυχές, 

που εργαζόταν πάντοτε ταπεινά για την δόξα του Θεού και όχι των ανθρώπων.

 Ύστερα από μια ασκητική ζωή σαράντα χρόνων στο κελλάκι των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης,

 κοντά στην Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά, αποκόπηκε από την αίρεση του Οικουμενισμού 

και προσχώρησε στο Πάτριο Ημερολόγιο. 

Διώχθηκε από μεγαλόσχημους κληρικούς, του υφάρπαξαν αρχικά ένα μικρό, παλιό εκκλησάκι στην Ζάκυνθο, 

που είχε από τους γονείς του, τον διέσυραν και τον διεπόμπευσαν μέσω των εντύπων τους,

 με απίστευτο μένος και περισσή υποκρισία, γιατι απλά ο π. Ανδριανός ήταν 

μια μεγάλη ασκητική μορφή κι εκείνοι ξαφνικά τον έχασαν... 

Είχε πλούσια τα χαρίσματα της Θείας Χάριτος, όπως η Ταπείνωση, η Προσευχή, τα Δάκρυα 

και το Αδιαλλείπτως Προσεύχεσθε. 

Ο Θεός τον χαρίτωσε με το διορατικό και προορατικό χάρισμα, που όμως, 

τα διαχειριζόταν αθόρυβα και ανεπαίσθητα και όταν ήταν χρείαν, γιατι ο Γέρων Ανδριανός

 δεν ήθελε ποτέ ευφάνταστους οπαδούς, αλλά συνειδητοποιημένους, βιωματικούς και αληθινά Ορθοδόξους!


 

Όταν ήλθε για πρώτη φορά να εγκαταβιώσει στην Ι. Μ. Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης στην Φυλή Αττικής, τον περιμέναμε όλοι με παιδική ανυπομονησία και ευλαβική καρτερία. Είχαμε ακούσει πολλά θαυμαστά από τον Οδοντίατρο αδελφό Γιώργο Π που τον φιλοξενούσε στο παρελθόν, αρκετές φορές στο σπίτι του. Ήταν ''χάρμα ειδέσθαι!'' -π. Ανδριανέ, γιατί φύγατε από το Σινά, τον ρώταγαν διάφοροι επισκέπτες της Μονής; -Γιατι παιδί μου και το μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνας έχει αλωθεί από τους οικουμενιστάς. Ο αρχιεπίσκοπος Δαμιανός έφερνε συνέχεια αιρετικούς καθολικούς, μονοφυσίτας, αγγλικανούς. Τις Κυριακές στην Θεία Λειτουργία, όλοι αυτοί παρευρίσκονταν δίπλα από τον επισκοπικό θρόνο και ''μόλυναν'' τον Οίκον του Θεού. Δεν το αντέχαμε αυτό, που γινόταν. Είπα... ''π.Ανδριανέ, αυτή δεν είναι Ορθοδοξία, αυτό είναι λυκοφιλία.'' Αποφάσισα να αποτειχισθώ από την αίρεση, που μολύνει πλέον τα πάντα και να έρθω κοντά εις στους αδελφούς μας του Πατρίου, που είναι οι μόνοι, λόγω και έργω, που κρατούν πιστά τις παραδόσεις της Εκκλησίας μας.'' Οι εξομολογήσεις του τα Σάββατα, στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, κάτω από το παλιό καθολικό θα μείνουν αξέχαστες. Ουρές ανθρώπων, που περίμεναν υπομονετικά με τις ώρες, για να εξομολογηθούν ή να πάρουν ευλογία. Η αδελφή Ελένη Μ, διηγείτο, πως,όταν του ανέφερε το πρόβλημα με τον σύζηγό της, που δεν πίστευε στον Θεό και έβριζε όλη την ημέρα, καθήμενος μπροστά σε μια τηλεόραση, της είπε μισοχαμογελώντας.'' -Πές του, πως αύριο το βράδυ θα δει μπροστά στην τηλεόραση... αυτόν, που τον βάζει, να υβρίζει τον Θεόν...'' Την επομένη κατά τις 11.00, όπως διηγήθηκε η αδελφή, ήταν στην κουζίνα, όταν άκουσε ξαφνικά... εκκωφαντικούς ήχους σαν ζώων πολλών, να τραντάζουν όλο το σπίτι. Όταν πήγε στο σαλόνι βρήκε τον άντρα της παγερά αμίλητο, σαν να του κόπηκε η λαλιά, να μουγκρίζει και να της δείχνει... την τηλεόραση... Έντρομη εκείνη είδε, πάνω στην τηλεόραση... τον διάβολο σε σχήμα μικρής κούκλας να κάνει... μετάνοια και να του λέει... Σ' ευχαριστώ, που και σήμερα πάλι με άκουσες και έκανες αυτά που θέλω. Και να πεις αυτού του... καλογέρου, είπε της γυναίκας, πως... δεν φεύγω από εδώ μέσα, γιατι ο άντρας σου με έφερε...'' Ο π. Ανδριανός ήταν ολιγογράμματος, πλούσιος όμως από την σοφία του Αγίου Πνεύματος. -Να ξέρετε, πως είναι καιροί, που ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι. Οι λίγοι μαζεύονται στην μικρή μάντρα και οι πολλοί είναι στην μεγάλη. Κάνετε υπομονή, γιατι είναι χρόνια Αντιχρίστου. Αυτός έχει φτιάξει τον Οικουμενισμό, που είναι δική του θρησκεία και έχει στην δουλεψή του, Πατριάρχες, Αρχιεπισκόπους, Μητροπολίτες, καλογέρους, ιερείς και πλήθος λαικών... Στην αρχή θα σας λένε, πως δεν είναι κακό να είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι κι ύστερα θα σας πουν, πως δεν είναι κακό να πάρουμε το χάραγμα, γιατι τον Χριστό, Τον έχουμε στην καρδιά μας... Θα σας ξεγελάσουν διαστρέφοντας τους Πατέρας και θα σας παρουσιάσουν... καινούριους, που θα είναι ολοδικοί τους. Αυτοί θα κάνουν θαυμαστά σημεία, θα τρέχουν οι άνθρωποι να τους πουν προορατικά πράγματα για να πλανηθούν. Μην τους ακούσετε. Αν μείνετε στις παραδόσεις της Εκκλησίας μας και όσα μας δίδαξαν οι θεοφόροι Πατέρες, το Άγιο Πνεύμα θα σας καθοδηγήσει.'' Στην συγχωρεμένη γιαγιά, την κυρία Εύχαρις, παλιά αδελφή της Μονής, της εκμυστηρεύθηκε. ''Η μετάνοιά σου ήταν πολύ μεγάλη. Θυμίσου, πού ήσουν και πού είσαι τώρα. Εργάστηκες αδελφή μου πολύ τον δρόμο των αρετών. Σύντομα θα πάρεις τις απολαβές σου...'' Η κυρία Εύχαρις κοιμήθηκε μετά από λίγες ημέρες, αφού πρώτα είχε εκμυστηρευθεί στον πατέρα μας, αυτά, που της είπε ο π. Ανδριανός. Ο π. Ανδριανός προσευχόταν αδιαλλείπτως. Είχε μονίμως ένα παλιό, χοντρό, μάλλινο κομποσκοίνι τυλιγμένο στο χέρι του και διαρκώς έλεγε την Ευχή. Στους μοναχούς της Μονής είχε αποκαλύψει με διάκριση πράγματα, που αργότερα τα είδαν στην ζωή τους. Σ' εμάς, όσους αξιωθήκαμε να τον ζήσουμε από κοντά, θα θυμόμαστε πάντα τον απλό και λιτό λόγο του. Ο Θεός τον χαρίτωσε ιδιαίτερα με το τάλαντο της καλλιγραφίας και της ζωγραφικής. Ό,τι αντικείμενο έπιανε στο χέρι του, το έκανε μάλαμα. Ξερές κολοκύθες, κομμάτια ξύλου, πέτρες, τα ζωγράφιζε με έναν ιδιαίτερα όμορφο καλωπιστικό τρόπο, σχεδιάζοντας -σχεδόν πάντα- μονές, κελλιά και σκήτες από το Άγιον Όρος.


 

 

Ποτέ δεν παρασυρόταν σε αργόλογες συζητήσεις με τους λαικούς και τα πλούσια χαρίσματά του, 

τα πρόσφερε με φειδώ και όταν αυτός έκρινε, πως ήταν αναγκαίο. 

Ο αδελφός μας Γιώργος Π. μας είχε διηγηθεί από χρόνια, το ακόλουθο περιστατικό.

 Ήταν ακόμη στο Σινά ο π. Ανδριανός και κάποιες φορές, που χρειαζόταν

 να έλθει στην Αθήνα, τον φιλοξενούσε ο εν λόγω αδελφός. 

Κάποια ημέρα είχε έλθει στο σπίτι του κάποιος φίλος, που δεν πίστευε

 και τον είχε παρακαλέσει επιμόνως, να γνωρίσει τον Γέροντα.

''Δεν πιστεύεις παιδάκι μου, πως υπάρχει Θεός'';

'' Όχι πάτερ''

 ''Περίμενε, σε παρακαλώ να πάω μέσα, να κάνω μια προσευχή εις τον Θεόν για σένα,

 να σου δείξει σημάδι παιδί μου''.

Ο π. Ανδριανός πήγε σε κάποιο δωμάτιο και ο φίλος περίμενε. 

Μετά από λίγο του... παρουσιάστηκε ο ίδιος ο διάβολος, 

που ήταν τόσο μεγάλος, 

που ξεπερνούσε κατά πολύ το ταβάνι του σπιτιού, 

που ανείπωτα, όπως είπε ο ίδιος, δεν υπήρχε πλέον σκεπή και μπορούσε, 

να... τον δει να μακραίνει μέχρι τον ουρανό...

 

                                                                    

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος





Εις οσμήν ευωδίας πνευματικής.
 Μικρό αντίδωρο αγάπης στον μακαριστό Γέροντα Ανδριανό τον Σιναίτη, 
τον όσιο πατέρα της ερήμου,
 που οι αμάραντοι, μυρώδεις και πατροπαράδοτοι λόγοι του συντροφεύουν και χαροποιούν 
την άοσμη, απνευμάτιστη και αυτιστική ζωή μας. 
Γ. Δ.


1 σχόλιο:

Print Friendly and PDF