ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΠΑΝΕΡΧΩΜΕΘΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΟΙΝΟΝ ΠΟΤΗΡΙΟΝ;


 

''Διεμερίσαντο τα ιμάτια μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον.'' 

 


Από ομιλία του πατριάρχη Αθηναγόρα στην Θεολογική Σχολή του  Βελιγραδίου.

''Πορεία Αγάπης'' σελ.53.

"Γιατί δεν επανερχόμεθα αυτομάτως και στην Μυστηριακήν επικοινωνίαν;

 Διότι είναι ανάγκη να προπαρασκευάσωμεν τους λαούς μας και θεολογικώς και ψυχολογικώς.

Κατά τα 900 χρόνια που επέρασαν από το 1054 φθάσαμε οι δύο κόσμοι Ανατολής και Δύσεως να νομίζωμεν,

 ότι ανήκομε σε διαφορετικές Εκκλησίες και σε διαφορετικές Θρησκείες.

Και επομένως γίνεται πρόδηλος ο σκοπός των Διαλόγων.

Να προπαρασκευάσουν ψυχολογικώς τους λαούς μας,

 ότι πρόκειται για μία Εκκλησία και μία Θρησκεία, 

ότι πιστεύομαι όλοι τον ίδιον Θεόν-τον Σωτήρα Χριστόν.

 Εσείς και Ημείς σεβόμεθα όλες τις Θρησκείες 

και εκτιμούμε τον τόπον και την χώραν εις την οποία ζούμε...

 

 

Για τον Πατριάρχη Αθηναγόρα έχουν γραφεί πολλά. 

Έχουν αποκαλυφθεί μέχρι σήμερα αρκετά στοιχεία,

 που δείχνουν πόσο αποστασιοποιήθηκε από την Ορθοδοξία. 

Δείχνουν ακόμα, 

πόσο δικαιολογημένες υπήρξαν για τις ενέργειές του οι αντιδράσεις των Ορθοδόξων. 

Το 1970,τρεις επίσκοποι, ο πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνος, ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος και ο Παραμυθίας Παύλος,

ως και δεκάδα αγιορείτικων μοναστηριών,

διέκοψαν το «μνημόσυνό» του,

 όπως προτρέπουν τους πιστούς οι Πατέρες της Εκκλησίας,

όταν κάποιος επίσκοπος διδάσκει ή ακολουθεί κάποια αίρεση.


Ο Αθηναγόρας, όχι μόνο ακολούθησε αίρεση, τον παπισμό, αλλά ενώθηκε μ' αυτόν, και μαζί του ένωσε το 1965 ολόκληρη την Ορθόδοξη Εκκλησία στην οποία πέτυχε να είναι Πατριάρχης. Υπάρχουν όμως και τα χειρότερα. Τα κατάγγειλε ο προκάτοχός του Πατριάρχης, ο Μάξιμος Ε. Κατάγγειλε, ότι ο Αθηναγόρας έχει εκθειάσει στο περιοδικό «Ορθοδοξία» τον Μωαμεθανισμό. Επίσης, ότι θεάθηκε να προσεύχεται στην μεν Κωνσταντινούπολη στο τέμενος Εγιούπ, στα δε Ιεροσόλυμα στο τέμενος Ομάρ! Αναφέρει ακόμα ο Μάξιμος Ε τα λόγια που έλεγε ο ίδιος ο Αθηναγόρας και είναι: «Εμείς εις το χωριό μας, εις το πατρικό μας σπίτι, είχομεν δύο, τον παπά και τον δερβίση, τον δερβίσ' Κιαμήλ. 


Εξομολογούμεθα και ελέγομεν τα μυστικά μας εις τον δερβίσ' Κιαμήλ, διότι εις τον παπά δεν είχομεν εμπιστοσύνη»! Ο Αθηναγόρας δεν είχε προσχωρήσει μόνο στο παπισμό. Είχε προσχωρήσει και στον ισλαμισμό, αφού εξομολογείτο στο «δερβίσ' Κιαμήλ» και προσευχόταν σαν μωαμεθανός στα ισλαμικά τεμένη! Ευτυχώς, δεν έγινε και χότζας, γιατί όπως έλεγαν οι παληοί αγιορείτες «ο καλόγερος όταν ασεβήσει, γίνεται ή παπάς, ή χότζας»! Κι' ο Αθηναγόρας ασέβησε, αλλά χότζας δεν φαίνεται να έγινε. Το κακό όμως με τον Αθηναγόρα δεν σταμάτησε ούτε εδώ. Προχώρησε ακόμα χειρότερα. Έγινε Ραββίνος! Ναι, έγινε Ραββίνος! 


Έγινε δηλ. θρησκευτικός λειτουργός των Εβραίων. Λειτουργούσε σε συναγωγές τους! Το ότι ο Αθηναγόρας αλλαξοπίστησε και έγινε Ραββίνος, δεν είναι αποκύημα αρρωστημένης φαντασίας. Είναι ξεδιάντροπη ομολογία του ίδιου του Αθηναγόρα! Απίστευτη και όμως αληθινή! Η ομολογία αυτή είναι συγκλονιστικό «ντοκουμέντο». Είδε το φως της δημοσιότητας τον Οκτώβριο 2006. Εμείς λάβαμε γνώση μόλις τώρα. Μας το έστειλε το «Ορθόδοξο Κέντρο Πατερικών Μελετών "O άγιος Μάρκος ο Ευγενικός"» (www. orthodoxosagon. gr), που βρίσκεται στη Μεθώνη Πιερίας και διευθύνει ο Μάριος Πηλαβάκης, τον οποίο και ευχαριστούμε.Το «ντοκουμέντο» αυτό είναι η δήλωση του Αθηναγόρα, που έγινε σε εβραϊκή Συναγωγή τηςΝέας Υόρκης, στην οποία λέει:


Στην «Κέρκυρα, όπου έζησα κάποτε, λειτούργησα αρκετές φορές ως ραββίνος για τους Εβραίους φίλους μου»!!! Αν το γεγονός αυτό το είχε καταγγείλει οποιοσδήποτε άλλος, δεν θα το πιστεύαμε. Θα το θεωρούσαμε αδιανόητο και αδύνατο να γίνη, ακόμα και από τον Αθηναγόρα, για τον οποίο ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Β (Χατζησταύρου) έγραψε: «Ο Αθηναγόρας ο Α ουδέν πρεσβεύει, εις ουδέν πιστεύει, ει μη μόνω εαυτώ δουλεύει και την αποθανάτισιν του ονόματός του επιδιώκει, έστω και κατά Ηρόστρατον δια της καταστροφής της Εκκλησίας.'' Το ότι ο Αθηναγόρας τόσο κατηγορηματικά ομολογεί και δηλώνει ο ίδιος ότι αρκετές φορές λειτούργησε στη Κέρκυρα ως Ραββίνος, πείθει τον καθένα, ότι αυτό είναι αλήθεια. Ο Αθηναγόρας ήταν ακόμα νεαρός διάκονος, όταν το 1923 πραξικοπηματικά χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Κέρκυρας. Παρέμεινε στη θέση του αυτή μέχρι το 1930, όταν μετατέθηκε στην Αρχιεπισκοπή της Αμερικής. 


Επομένως, κατά το διάστημα από το 1923 μέχρι το 1930, λειτουργούσε στην Κέρκυρα, όπως λέει ο ίδιος, ως Ραββίνος. Το 1940, όταν ξεκίνησε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος παρακολούθησε μια «λειτουργία» στη Συναγωγή των Εβραίων της Νέας Υόρκης. Τη «λειτουργία» αυτή περιγράφει η εφημερίδα «New York Times» (25.11.1940). Μετάφραση στα ελληνικά του δημοσιεύματος αυτού, με σχετικό προλογικό σημείωμα, δημοσιεύει το περιοδικό «Χρονικά», ( Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2006), που εκδίδουν οι Ισραηλίτες της Ελλάδος. Ιδού, λοιπόν, τι γράφουν τα «Χρονικά» στις σελίδες 3 και 4:« Λειτουργία από Έλληνες Εβραίους στη Συναγωγή της Νέας Υόρκης Η 28η Οκτωβρίου 1940 και ο ηρωϊκός πόλεμος που ακολούθησε, κινητοποίησε τις δυνάμεις του Ελληνισμού οπουδήποτε της Οικουμένης. 


Οι Έλληνες Εβραίοι πέρα από τη στράτευσή τους στις Ένοπλες υνάμεις, προσπάθησαν να βοηθήσουν υλικά, με κάθε μέσο στο εσωτερικό και κυρίως σε ξένες χώρες τον αγώνα. Τα «Χρονικά» έχουν κατά καιρούς δημοσιεύσει ενέργειες που έγιναν από Εβραίους του εξωτερικού. Παρακάτω παρατίθεται μετάφραση δημοσιεύματος της «New York Times», της 25ης Νοεμβρίου 1940, για λειτουργία που έγινε στη Συναγωγή της Νέας Υόρκης: Οι εδώ Έλληνες Εβραίοι προσεύχονται για τη νίκη.


Η Ελλάδα μπορεί να ηττηθεί, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να κατακτηθεί, δήλωσε χθες ο Ραββίνος ρ. Νταβίντ ντε σόλα Πουλ σε ειδική λειτουργία που έλαβε χώρα στην ισπανική και πορτογαλική Συναγωγή, στο Σέντραλ Παρκ Γουέστ, στην 70η οδό, για τον «υποφέροντα ελληνικό λαό». Στη λειτουργία, που πραγματοποιήθηκε με τη χορηγία των Ελλήνων Εβραίων της Νέας Υόρκης, παρέστησαν 600 άτομα, μεταξύ των οποίων ο Αρχιεπίσκοπος της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας Βορείου και Νοτίου Αμερικής Αθηναγόρας, ο εδώ Έλληνας γενικός Πρόξενος Ν. Λέλης κλπ.... Μετά τη λειτουργία παρατέθηκε δεξίωση προς τιμήν του Αρχιεπισκόπου Αθηναγόρα και των εκπροσώπων της Ελληνικής Κυβέρνησης.

  

 

Ο Αρχιεπίσκοπος εξεδήλωσε τη χαρά του για την παρουσία του στις λειτουργίες,

 ενώ δήλωσε επίσης «ιδιαιτέρως ευχαριστημένος

 που η αποστολή των Ελλήνων Εβραίων είναι από την ιδιαίτερη πατρίδα μου τα Ιωάννινα.

Είμαστε από την ίδια πόλη κι' είμαι πολύ υπερήφανος γι' αυτούς» συμπλήρωσε.

 «Στην Κέρκυρα,

 όπου έζησα κάποτε, λειτούργησα αρκετές φορές ως Ραββίνος για τους Εβραίους φίλους μου»...

Κατά τα άλλα, 

οι Πατριάρχες Δημήτριος και Βαρθολομαίος, 

όπως έχουν δηλώσει, συνέχισαν και συνεχίζουν το έργο του! 

Το έργο του Ραββίνου Αθηναγόρα! 

  

 Αθανάσιος Σακαρέλλος



Σημείωση! ''Και Ραββίνος ο Αθηναγόρας!'' 
Ομολογία του ιδίου.
Δημοσιεύθηκε στον ''Ορθόδοξο Τύπο'' στις 20 Ιουλίου 2007.
Υπό Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου - Επιτίμου Δικηγόρου.





Στο 16ο λεπτό του βίντεο,ο πατριάρχης Αθηναγόρας κάνει τον σταυρό 

από τα ...αριστερά προς τα δεξιά...

κατά το τυπικό των καθολικών...   

  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF