ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΣΒΑΣΤΙΚΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ


 


''Ουσιαστικά ο φανατικά, έκπτωτος, ''ιδεολόγος'' άνθρωπος της Πίστης 

τρέφεται συχνά από την κακοδοξία του ''αντιπάλου'' του, 

αδημονεί στην κατήφορη, ολική καταστροφή του και περιμένει στην γωνία με το πρώτο στραβοπάτημα. 

Δεν αναπνέει τον εύοσμο αέρα της Ορθοδοξίας, 

δεν επιχειρηματολογεί προσευχητικά, 

ούτε ενίσταται αγαπητικά, 

αντίθετα ανακαλύπτει στο κακό του άλλου, την δική του πνευματική ''αναγέννηση'', 

αναδυόμενη διαθλαστικά μέσα από τον προσδοκώμενο κατήφορο του άλλου. 

Θυμώνει, ασχημονεί, ειρωνεύεται, 

ενίοτε σφάζει με το βαμβάκι και εν πολλοίς αυτοδικαιώνεται

 μέσα από από την εαλωμένη πνευματικότητα, 

όχι του αδελφού του, 

αλλά αυτού του...  ''τρισκατάρατου'', πλανεμένου συνανθρώπου του''.

 

 

Ο ακραιφνής φανατισμός στην Ορθοδοξία,
σε ορισμένους κατ' ευφημισμόν ''ιδεολόγους'' εργολάβους της είναι ο επηρμένος ''χριστιανικός χρυσαυγητισμός'',
που κρύβει στο κατόπι του όλα τα παράγωγα ενός μεγαλοπρεπέστατου, πτωτικού καθ' όλα, μίσους.
Αναπτύσσεται κυρίως σε ανθρώπους χαμηλού,πνευματικού επιπέδου, σε ακατήχητους και αποίμαντους,
με μια γκαιμπελίστικη θεώρηση των πραγμάτων,
που εννοούν την Ορθοδοξία, ως ιδεαλιστική παλαίστρα,
ως ένα δαιμονοκατάληπτο προγκρόμ για μαζικές,
αντίλαλες διώξεις.
Ευδοκιμούν πολλοί τέτοιοι σήμερα,
που νοούν την ψυχική και πνευματική εξόντωση του ''αντιπάλου,''
ως πρώτο μέλημά τους στην αποχριστιανικοποιημένη, ανοική τους φαντασία.
Άνθρωποι,
εγκλεισμένοι δεσμώτες του εαυτού τους,
δεμένοι σφιχτά στο άρμα του διαβόλου,
ισόβια φυλακισμένοι σ' ένα αυτόχειρα ποιημένο, εικονικά ''χριστιανικό'' κελλί.


Ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης αναρωτιόταν πολύ εύστοχα... ''Μπορείτε χριστιανοί μου, εσείς που με ακούτε, να μου πείτε το εξής... Φαντάζεστε τον Χριστό, κάθε φορά που τον λοιδωρούσαν, τον συκοφαντούσαν, τον εξευτέλιζαν, τον χτυπούσαν ''πισόπλατα'' να γύριζε να τους βρίσει, να τους φωνάξει, ακόμα - ακόμα και να τους χτυπήσει; Φαντάζεστε - λέω - τον Χριστό μας, όταν μιλούσε στα πλήθη, που Τον άκουγαν και θα άκουσε σίγουρα και ειρωνίες και προσβολές και υποτιμήσεις, να άρχιζε, να νευριάζει και με αχαραχτήριστα λόγια να υπερασπίζεται το δίκαιο του εαυτού του; Αυτό ακριβώς πουλάει και ο πνευματικά έκπτωτος, ''θρησκευτικός χρυσαυγητισμός.'' Αδυσώπητη υπεράσπιση της ''μάντρας'' ή του πνευματικού, με αφοριστικές, αφιονισμένες εμβολήσεις. Η εωσφορική υπερηφάνεια είναι ο στύλος της πτωτικότητας, η σημαία της σημαιοστολισμένης έπαρσης, η έξοδος κινδύνου στην δαιμονοζήλευτη, μισεμένη πλάνη. Ουσιαστικά ο φανατικά, έκπτωτος, ιδεολόγος άνθρωπος τρέφεται συχνά από την κακοδοξία του ''αντιπάλου'' του, αδημονεί στην κατήφορη, ολική καταστροφή του και περιμένει στην γωνία με το πρώτο στραβοπάτημα. Δεν αναπνέει τον εύοσμο αέρα της Ορθοδοξίας, δεν επιχειρηματολογεί προσευχητικά, ούτε ενίσταται αγαπητικά, αντίθετα ανακαλύπτει στο κακό του άλλου, την δική του πνευματική ''αναγέννηση'', αναδυόμενη διαθλαστικά μέσα από τον προσδωκόμενο κατήφορο του άλλου. Θυμώνει, ασχημονεί, ειρωνεύεται, ενίοτε σφάζει με το βαμβάκι και εν πολλοίς αυτοδικαιώνεται μέσα από από την εαλωμένη πνευματικότητα, όχι του αδελφού του, αλλά αυτού του τρισκατάρατου, πλανεμένου συνανθρώπου του. Είναι τόσο λυπηρό... Να υποστηρίζεις ανέξοδα τον ποιμένα μας Χριστό, απαξιώνοντας ουσιαστικά το καθ' ομοίωση, του συμπάσχοντος και συναμαρτούντος αδελφού σου... Να βρίζεις και να κοροϊδεύεις το κατ' εικόνα του αδελφού σου, υπερασπίζοντας βεβαίως το Πρωτότυπον, το οποίο όμως, αδυνατείς να το δεις,ως εικονοποιημένο κάτοπτρο στο πρόσωπο του κατά φύσιν αδελφού σου! Οποία πλάνη! Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αίγινας έλεγε σχετικά... ''Τι σόι χριστιανός είσαι το λοιπόν; Δεν ξέρεις, πως ο χριστιανός ομιλεί και διαλέγεται με εκκλησιαστική ευγένεια και με ήθος, που μας δίδαξε ο Χριστός με την ζωή του; Κύτταξε παιδάκι μου. Αδελφός που φθονεί αδελφό ένεκα της Πίστης, δεν είναι χριστιανός, αλλά δαίμονας. Πρόσεξε να ξεφύγεις απ' αυτούς, μη και σε πάρουνε μαζί τους. Και κάνε προσευχή, να σου δώσει ο Θεός σέβας, ευγένεια και ν' αποφεύγεις τα μαλώματα. Τα μαλώματα δεν ταιριάζουν σε ορθοδόξους.'' Πολλές φορές η ψυχοπαθολογία ερμηνεύει τέτοια αήθη, υπερφίαλα συμπτώματα με δύο βασικές παραμέτρους. Την χαμηλή αυτοεκτίμηση και την βασιλική, θρονιασμένη υπερηφάνεια. Και τα δύο συνομολογούν για το... ''μη αναγραφόμενο θρήσκευμα'' στην καρδιά του καθ' υποκρισίαν χριστιανού...! Ο φανατισμένος άνθρωπος δεν έχει ουσιαστικά Χριστό μέσα του, έχει έναν προσωπικά, δαιμονικό σωματοφύλακα, που του υποδεικνύει, πως θα αποδυναμώσει ουσιαστικά αυτόν, που δεν σέβεται κατ' αυτόν, τον ίδιο τον Χριστό. Η εκ δεξιών πλάνη είναι αμφίδρομη και ετερόκλητη. Άλλοι πλανώνται στο όνομα μιας αφηρημένης, γενικόλογης αγάπης και άλλοι πλανώνται μέσα από έναν μη κατ' επίγνωση ζήλο για την ίδια την Αγάπη, δηλαδή τον Νυμφίο μας Χριστό. Ο μακαριστός Γέρων Νικόδημος Μακρής, ο Όσιος αυτός ιερομόναχος από την Μονή της Αγίας Μαρίνας στο Σοφικό της Κορινθίας έλεγε συχνά... ''Καλή είναι η Πίστη, καλή και ευλογημένη είναι η υπεράσπιση της Πίστης, αλλά αν το κάνεις με εμπάθεια και ναρκισσευμένη αυταρέσκεια, χάνεις το δίκιο σου, χάνεις τα πάντα. Μερικοί το παρακάνουν, θεωρώντας τους εαυτούς τους, ως αυτόκλητους σωτήρες, που ήρθαν δήθεν στο όνομα του Χριστού, για να σώσουν τους ανθρώπους. Διαβάζουν και Πηδάλια και Πατερικά βιβλία, αλλά το Ευαγγέλιο και την Φιλοκαλία τα έχουν στην άκρη. Να είσαστε ορθόδοξοι με ορθή ομολογία, αλλά μέχρι εκεί. Όταν αρχίζουν οι θυμοί και τα τσακώματα να φεύγετε. Να ομολογείτε την αλήθεια με ευπρέπεια κι αγάπη.


 

 

Πολλές φορές παίζει περισσότερο ρόλο ο τρόπος που λες κάτι, από την ουσία του. 

Γίνεστε χριστιανοί, που ο Χριστός μας θα υπερηφανεύεται για σας και όχι εσείς για τους εαυτούς σας. 

Μην ξεχνάτε, ότι όλα αρχίζουν και τελειώνουν στην Αγάπη εν Αλήθεια Πίστεως! 

Συμπερασματικά προσθέτουμε, ως επίλογο τα του Τιμοθέου... 

«Να αγωνίζεσαι για τη δικαιοσύνη, την πίστη, την αγάπη, την ειρήνη, μαζί μ' εκείνους που ομολογούν με καθαρή καρδιά ότι ανήκουν στον Κύριο. 

Μην παίρνεις μέρος στις ανόητες κι ανώφελες συζητήσεις, γιατί ξέρεις καλά ότι καταλήγουν σε φιλονικίες. 

Κι ο δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να φιλονικεί, αλλά να είναι ήπιος απέναντι σε όλους, πρόθυμος να διδάξει, ανεκτικός.

 Πρέπει να παιδαγωγεί με πραότητα τους αντιθέτους, για να τους δώσει κάποτε ο Θεός μετάνοια να καταλάβουν την αλήθεια και να συνέλθουν, 

ξεφεύγοντας από την παγίδα του διαβόλου, που τους είχε αιχμαλωτίσει να κάνουν το θέλημά του».Τιμ. 2, 22-25).

Εύχεσθε!


Σημείωση: Ο όρος ''θρησκευτικός χρυσαυγητισμός'' δεν είναι αδόκιμος. 

Ταιριάζει απόλυτα σε ευφάνταστους, πολεμοχαρείς ''ορθοδόξους,'' 

που έχουν συνταυτίσει τον πολιτικό φασισμό με την Χριστολογική ελευθερία. 

Χριστιανοί που ''ορθοδοξούν'' με την σβάστικα στο χέρι είναι το λιγότερο

 θρησκόληπτοι μπράβοι άνευ χαρτοφυλακίου, 

εωσφορικοί σωματοφύλακες που ''πουλάνε'' Χριστό με ξύλο!...

 

 

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος


2 σχόλια:

  1. Απαντήσεις
    1. Αληθώς Ανέστη πάτερ μου.Είναι μια αλήθεια δυστηχώς.Σας ευχαριστώ.Μόλις τώρα είδα το σχολιό σας.Σας ζητώ συγνώμη.Ευλογείτε.

      Διαγραφή

Print Friendly and PDF