ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΑΜΝΩΝ




Κόρακας, κοράκου μάτι δεν βγάζει 

και αν περιμένει κανείς, την δαιμονοθελική ένωση στο κοινό ποτήριο 

για να κηρηχθεί αυτή ως αίρεση,

 τότε, το μόνο που πλέον θα χρειάζεται, 

θα είναι μια βαριά, επικήδεια ταφόπλακα στον εαλωμένο λάκκο της πνευματικής μας αναισθησίας, 

μια αυτοαναίρεση μέσα από την πτώση και μια πτώση μέσα από την Πατερική φυγή. 

Δείτε τις σχεδόν καθημερινές, έκπτωτες επιτάσσεις ανορθόδοξων Οικουμενιστών, 

τους έκπτωτους πνευματικά μετεωρισμούς τους στο απόλυτο Πουθενά, 

που βεβαίως πάντα οδηγεί στον λάκκο με τα φίδια,

 εκεί, 

που η πνευματικά, χαμένη αγέλη των αμνών 

οδηγείται στον κρημνό,

 περιφρουρούμενη μέσα από την άτακτη, ανοική Σιωπή της. 

Εκεί που η μεγαλεπίβολη πλάνη σκηνοθετεί έκπτωτους ηθοποιούς του μπουλουκιού 

σε ταινία τρόμου με προκαθορισμένο Τέλος.



Όταν ο ''ποιμενικός'' γραικυλισμός βαφτίζεται ως ταπεινόφρονη υποταγή στην Εκκλησία, όταν ο ενδοτισμός και η υποτέλεια καμουφλάρονται άκομψα πίσω από χριστεπώνυμους, διαιρετικούς διαλόγους, κι όταν οι καινοτόμοι καθημερινά αποποιούνται σθεναρά τις Πατερικές παρακαταθήκες της, τότε αυτοί, οι πνευματικά ανέξοδοι φιλενωτικοί αγαπολόγοι μπορούν να επιχαίρουν, πως αυτή, η σημερινή εκκλησιαστική μόρφωση δεν είναι τίποτα άλλο, από αυτό που πραγματικά ήθελαν να σμιλέψουν οι τιτουλάριοι ταγοί τους, ύστερα από έναν σχεδόν αιώνα καθολικής λυκοφιλίας και προτεσταντικής ερωτοπρέπειας. Δηλαδή ένας άνομος, δύσμορφος κι ανέραστος ''αρραβώνας'' ανάμεσα σε έναν βουλιμικό, αιμοδιψούντα λύκο και σ' ένα πτωτικό, εριφίζων πρόβατο, που μπορούν στωικά να βαυκαλίζονται, πως αυτό, που εννοούν πια ως Ορθοδοξία, δεν είναι τίποτ' άλλο από μια επηρμένη, ανοική Πολυδοξία, που εντελώς διεστραμένα αντικατέστησε το Πατερικό ''Πιστεύω'' με την θεωρία των κλάδων και τις δι-αιρετικές συνομιλίες με ''γαμήλιες,'' ερωτοτροπούσες συνευρέσεις. Ας μην γελιόμαστε υπερφίαλα, για ποιές χριστιανικές ''ομολογίες'' διατεινόμαστε, αιρέσεις είναι και μάλιστα αρνημένες την απτή διδασκαλία του Νυμφίου μας. Ακόμα και οι ίδιοι, οι φιλενωτικοί, πατριαρχικοί πιστοί, που περισσώς διακηρύττουν, πως πρέπει να συνέλθει Σύνοδος για να κηρρύξει τις ''ομολογίες'' ως αιρέσεις, ας έχουν υπόψιν τους, πως κόρακας, κοράκου μάτι δεν βγάζει και αν περιμένει κανείς, την δαιμονοθελική ένωση στο κοινό ποτήριο για να κυρηχθεί αυτή ως αίρεση, τότε, το μόνο που πλέον θα χρειάζεται, θα είναι μια βαρειά, επικήδεια ταφόπλακα στον εαλωμένο λάκκο της πνευματικής αναισθησίας μας. Μια αυτοαναίρεση μέσα από την πτώση και μια πτώση μέσα από την φυγή. Δείτε τις σχεδόν καθημερινές, έκπτωτες επιτάσσεις ανορθόδοξων Οικουμενιστών. Ο Μητροπολίτης Αλεξανδρούπολης κ. Άνθιμος μέσα από την ιστοσελίδα της Μητρόπολής του ζήτησε την κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών και ο Μητροπολίτης Ρόδου κ. Κύριλλος ζήτησε την κουρά Ρωσόφωνων ιερέων για την ανάπτυξη... του θρησκευτικού τουρισμού στα Δωδεκάννησα. Όλα αυτά όμως προσπερνιούνται πνευματικώς φυγόδικα μέσα από υποκριτικές ταπεινολογίες και υπάκουες, ανορθόδοξες γονυκλισίες. Ποιός επιτέλους είπε, να κάνουμε υπακοή στην Αίρεση; ποιός Χριστός και ποιός Πατέρας είπε, να λέμε Ναι σε ό,τι προτάσσει κάθε αιρετικός ψευδοποιμένας; εκείνον, τον λόγο του Αγίου Μάρκου του ανθενωτικού Πατέρα μας, κανείς δεν τον ακούει; ''Φεύγετε ουν και υμείς αδελφοί, την προς τους ακοινωνήτους κοινωνίαν και το μνημόσυνον των αμνημονεύτων.΄Ιδε εγώ Μάρκος ο αμαρτωλός, λεγω υμίν, ότι ο μνημονεύων του Πάπα ως Ορθοδόξου αρχιερέως, ένοχος εστί πάντα τον Λατινισμόν εκπληρώσαι, μέχρι και αυτής της κουράς των γενείων, και ο λατινοφρονών μετα των Λατίνων κριθήσεται και ως παραβάτης της Πίστεως λογισθήσεται....''... Αυτήν λοιπόν την κοινωνία ποιούν σήμερα οι εκ του Φαναρίου ορμώμενοι, χαμένοι οδοιπόροι, αυτοί, οι ίδιοι είναι που μνημόνευσαν τον Πάππα, ως ''Αγιότατον επίσκοπο Ρώμης''! Σ' αυτούς λοιπόν, τους εν πλάνη και εν σκότη ψευδοειδώς ορθοδοξούντες, ημιμαθείς πιστούς ταιριάζει να επαναλάβουμε τους κατηχητικούς λόγους από το μυστήριο του Βαπτίσματος... ''Αποτάσση τον Σατανά; Καί πάσι τοις έργοις αυτού; Καί πάση τη λατρεία αυτου; Καί πάσι τοις αγγέλοις αυτού; Καί πάση τη πομπή αυτού;» Το αποτάσσομαι τον σατανά έχει και την σημασία του αποτάσσομαι οιονδήποτε φέρει την διδασκαλία και τα έργα αυτού, αποτάσσομαι οιονδήποτε ερμηνεύει δαιμονόπληκτα τις Τριαδικές Γραφές, αποτάσσομαι οιονδήποτε Πατριάρχη και Επίσκοπο και Πρεσβύτερο, που συντάσσεται τω διαβόλω μέσα από την Αίρεση και τις πλάνες αυτής. Τί απερίφραστη Πτώση αλήθεια, οι φιλενωτικοί υποστηρίζουν την τυφλή υπακοή ακόμα και στην αίρεση υπό τον φόβο του σχίσματος, κανείς όμως από δαύτους δεν μας εξήγησε ποτέ, ποιοί είναι οι Σχίστες της Εκκλησίας, ποιοί καινοτομούν αχάριστα έναν αιώνα τώρα στο ήδη τραυματισμένο και πολύπαθο και τραυματισμένο Σώμα της; Έχουν κάνει copy paste επιλεκτικά σημεία του Ευαγγελίου απομονώνοντας εωσφορικά κινούμενοι, το όλον της Γραφής. Ο συνειδησιακά Ορθόδοξος δεν είναι δούλος του διαβόλου, για να υποτάσσεται άκριτα και ενεξέταστα σε έσωθεν, πλανερές κακοδοξίες και σε νεωτεριστικές, οικουμενιστικές καινοτομίες. Ο Θεός μας θέλει πνευματικά ελεύθερους μέσα από την τέλεια υπακοή στην Τριαδική Ορθότητα,το ''Ερευνάτε τας Γραφάς'' ανήκει δίκαια σε ορθοπραττούντες κατά λόγον και βίον Ορθοδόξους,το ''Πίστευε και μη ερεύνα'' μάλλον ανήκει στην άκρως επικίνδυνη, πνευματικά αγέλη της Σιωπής των χαμένων Αμνών. Έτσι,όπως τους θέλουν αυτοί,που απεργάζονται την Πανθρησκεία του Αντιχρίστου μέσα από τους οικουμενιστικούς κρημνούς και τους έρποντες, αιρετικούς μετεωρισμούς. Κάποιος Γέροντας -αιωνία του η μνήμη!- έλεγε,'' περισσότερη προσοχή και λιγότερη προσευχή,'' όχι ασφαλώς για να υποδαυλίσει την ανεκτίμητη αξία του αδιαλλείπτως προσεύχεσθαι, αλλά για να καταδείξη και την μονάκριβη τιμή της Προσοχής, που μέσα από την Ορθότητα της Πίστης ποιμένει ευχαριστιακά τους αληθινά Ορθοδόξους, αναπαύει τέλεια τους κατ' επίγνωσιν ζηλωτές και οδηγεί τους ανυπάκουους, Πατερικά οφειλέτες, στο Ταμείο του πνευματικού τους Θέρους.



Υ.Γ. Όταν μιλάμε για αιρέσεις είμαστε οι πρώτοι που θα τις χαραχτηρίσουμε, ως τέτοιες.
 Όταν όμως η αίρεση μπει μέσα στο σπίτι μας, δηλαδή στην Εκκλησία, εκεί βλέπεις χαμηλωμένα κεφάλια, κλεισμένα μάτια και σφραγισμένα χείλη.
 Εκεί ακριβώς αρχίζει η Σιωπή των Αμνών.
 Εκεί αποσαθρώνεται η Πίστη και ευδοκιμεί η Πλάνη.
 Εσχάτως φοριέται πολύ το επισφαλές ''ένδυμα'' μιας υποκριτικής ταπεινολογίας, που λέει: 
''Ποιοί είμαστε εμείς που θα κρίνουμε έναν Πατριάρχη, έναν επίσκοπο ή έναν ιερέα;'' 
Υπερφίαλες αιτιάσεις ηθικιστικής σεμνοτυφίας... 
Ποτέ δεν κρίνουμε κανέναν για την βιοτή του, τα πάθη του, τις περιφέρουσες κατά κόσμον αμαρτίες του. 
Όμως σε θέματα Πίστης δεν λογίζεται η κρίση ως κατάκριση.
 ''Μή κρίνετε, ίνα μή κριθήτε περί βίου εστίν, ού περί πίστεως,''Ιερού Χρυσοστόμου, PG.63,232). 
Ή, ''Οράς, ότι ού περί δογμάτων εστίν ο λόγος, αλλά περί βίου καί έργων; 
Διότι περί πίστεως ισχύει ή εντολή, την δικαίαν κρίσιν κρίνατε Ιωάν. ζ΄ 24. 
Του ιδίου.
 ''Πώς ουν Παύλος φησίν, πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε; 
Ανωτέρω ειπών ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής, τότε είπε πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών
 και υπείκετε τι ουν; 
φησίν, όταν πονηρός ή και μη πειθώμεθα; 
Πονηρός πώς λέγεις; 
Ει μέν πίστεως ένεκεν φεύγε και παραίτησαι:
 μη μόνον αν άνθρωπος ή, αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών. 
Ει δε βίου ένεκεν, μη περιεργάζου.PG. 63, 232.
                        

 

                                     
Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος


1 σχόλιο:

  1. Όταν ο ''ποιμενικός'' γραικυλισμός βαφτίζεται ως ταπεινόφρονη υποταγή στην Εκκλησία,όταν ο ενδοτισμός και η υποτέλεια καμουφλάρονται άκομψα πίσω από χριστεπώνυμους,δι-αιρετικούς διαλόγους,κι όταν οι καινοτόμοι καθημερινά αποποιούνται σθεναρά τις Πατερικές παρακαταθήκες της,τότε αυτοί,οι πνευματικά ανέξοδοι φιλενωτικοί αγαπολόγοι μπορούν,να επιχαίρουν,πως αυτή,η σημερινή εκκλησιαστική μόρφωση δεν είναι τίποτα άλλο,από αυτό που πραγματικά ήθελαν να σμιλέψουν οι τιτουλάριοι ταγοί τους,ύστερα από έναν σχεδόν αιώνα καθολικής λυκοφιλίας και προτεσταντικής ερωτοπρέπειας,δηλαδή ένας άνομος,δύσμορφος κι ανέραστος ''αρραβώνας'' ανάμεσα σε έναν βουλιμικό,αιμοδιψούντα λύκο και σ' ένα πτωτικό,εριφίζων πρόβατο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Print Friendly and PDF