ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

ΑΘΛΙΟΙ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕΝΙΟΙ ΣΕ ΧΩΡΑ ΑΓΙΩΝ




Φαίνεται πῶς τὸ πρῶτο μέλημα μόλις σηκωθοῦν τὸ πρωὶ ἀπὸ τὰ «μαλακά» τους κρεβάτια,ὅλοι ὅσοι σήμερα κυβερνοῦν αὐτὸν τὸν τόπο εἶναι νὰ βροῦν, συχνὰ μὲ ἄγχος καὶ ἀγωνία, τί ἄλλο θὰ πρέπει νὰ καταστρέψουν σὲ αὐτὴ τὴν χώρα πού τὴν ἀπομυζοῦν μὲ ὅλα τὰ μέσα πρὸς χάριν τῶν ξένων ἀφεντικῶν τους.Οἰκονομία, ὑγεία, ἐθνικὴ ἄμυνα, παιδεία, οἱ βασικοὶ πυλῶνες λειτουργίας ἑνὸς ἔθνους ἔπρεπε νὰ διαλυθοῦν καὶ νὰ καταστραφοῦν. Ἀλλὰ δὲν ἔφταναν ὅλα αὐτά. Δὲν ἔφτανε ἡ ἀπελπισία πού ἔσπειραν. Ἔπρεπε νὰ χτυπήσουν πιὸ βαθιά. Νὰ χτυπήσουν τὸ βαθὺ ριζωμένο θρησκευτικὸ αἴσθημα καὶ ὅλες ἐκεῖνες τὶς «ἀναχρονιστικὲς» ἀντιλήψεις γιὰ τὴν φύση τῆς οἰκογένειας, τὸ μοναδικὸ ἀκόμα στήριγμα πού στέκεται ὀρθὸ καὶ ἀκόμα διασῴζει ὅπως ὅπως τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία.Αὐτὸ πώς θὰ μποροῦσε νὰ γίνει μὲ τὸν πιὸ ἀποτελεσματικὸ τρόπο; Κυκλοφόρησαν τὸ παραμύθι τῆς σύγκλησης μὲ τὰ εὐρωπαϊκὰ δεδομένα. Ἔτσι, ἐνῷ ὑποτίθεται ὅτι ἔλυσαν, (κατέστρεψαν), ὅλα τὰ ἄλλα, τώρα ἐκεῖνο πού θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπιβληθεῖ, (καὶ ἂν δὲν γίνει τώρα θὰ γίνει σίγουρα ἀργότερα ἂν δὲν ἐξαφανιστοῦν ὅλοι αὐτοὶ οἱ «σωτῆρες» μας ), εἶναι ἡ νομιμοποίηση τῆς παρὰ φύσης ἕξης καὶ ὅλων τῶν διεστραμμένων ἐνστίκτων. Ἔτσι μᾶς ἔφεραν τὸ ζήτημα τῆς νομιμοποίησης τῶν ὁμοφυλόφιλων γιατί λέει μᾶς ἐπέβαλε πρόστιμα ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Καὶ ξέρετε ποιὸ ἦταν αὐτὸ τὸ πρόστιμο; Πέντε χιλιαρικάκια εὐρώ. Ἀλήθεια σίγουρα ὁ ἀξιότιμος κ. Στουρνάρας θὰ λιποθύμησε μόλις τὸ πληροφορήθηκε καὶ ὅλοι οἱ «ἡμέτεροι» ἔσπευσαν ἀμέσως νὰ ἐπανορθώσουν. Ἐκεῖνοι ὅμως πού πραγματικὰ ξεσηκώθηκαν σὲ αὐτὸν τὸν «ὑπὲρ πάντων» ἀγῶνα νομιμοποίησης τῆς ψυχασθένειας, εἶναι οἱ «ἡρωικοὶ» σύντροφοι τοῦ τίποτα, πού ὀνομάζεται... Ἀριστερά. Πρῶτοι στὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν διάλυση κάθε ἐθνικῆς ὑπόστασης. Πρῶτοι στὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ἀποχριστιανοποίηση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Πρῶτοι στὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν καταρράκωση ὅλων τῶν χριστιανικῶν συμβόλων. Πρῶτοι στὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν διαγραφὴ ὅλης της ἑλληνικῆς ἱστορίας καὶ γιὰ τὴν πυρπόληση, (ὄχι τῆς Σμύρνης), τῆς ἑλληνικῆς ταυτότητας. Μεγάλοι «ἀγωνιστὲς» γιὰ νὰ γίνουν οἱ κάτοικοι αὐτῆς τῆς χώρας ἕνα ἀνεμομάζωμα μίας «τιουρλοῦ», (κατὰ τὸ τουρκιστί), σαλάτας, μὲ ὅλα τὰ ξενόφερτα μπαχαρικὰ πού θὰ κάψουν τὸν «λάρυγγα» τῆς ἐθνικῆς μας συνείδησης. Ἀλήθεια πού θὰ ἔβρισκε ἡ Νέα Τάξη καλύτερους ὑπηρέτες;Καὶ σὲ ὅλη αὐτὴ τὴ λαίλαπα ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι πού ἔχουν πιεῖ τὸ «ἀμίλητο νερὸ» καὶ προσπαθοῦν μὲ κάθε μέσο νὰ παραμένουν ἀθέατοι στὴν καταστροφὴ μὴν τυχὸν καὶ θίξουν κάτι ἀπὸ τὰ πεπραγμένα, μὴν τυχὸν καὶ θεωρηθοῦν ἐνοχλητικοί. Εἶναι αὐτοὶ πού ἵστανται σὲ ἀπόσταση μὲ τὰ μακριά τους μαῦρα ράσα καὶ παρακολουθοῦν τὶς ἐξελίξεις σὰν νὰ εἶναι ἀπὸ ἄλλο πλανήτη. Παρακολουθοῦν τὸν συνεχῆ εὐτελισμὸ ὅλων τῶν χριστιανικῶν συμβόλων, τὴν σταδιακὴ διάλυση τοῦ ἱερατικοῦ σώματος, τὴν ἀπαξίωση κάθε ὀρθόδοξης ἔννοιας καὶ τὴν κατάφορη παραβίαση ὅλων τῶν στοιχειωδῶν δικαιωμάτων ἑνὸς ἀκέφαλου στὴν οὐσία ποιμνίου, πού ἄγεται καὶ φέρεται χωρὶς τὸν ποιμένα πού τοῦ ἁρμόζει.Ἐκεῖνοι εἶναι πουλημένοι καὶ γρανάζια τῶν ξένων ἀφεντάδων τους γιὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ ἔθνους καὶ τῆς πατρίδας μας. Αὐτοὶ τί εἶναι; Ποιοὶ εἶναι οἱ διάδοχοί του Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τοῦ Παπαφλέσσα, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Πέμπτου, τοῦ Χρυσοστόμου της Σμύρνης καὶ ἐκείνου τοῦ ἀείμνηστου προφήτη ἱεράρχη τῆς Φλώρινας, πού κάποτε εἶχε προφητέψει ὅτι ἡ καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδας θὰ εἶναι ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση; Ἂν τοὺς ἔχει ἀπομένει ἀκόμα κάτι ἀπὸ τὴν βαριὰ αὐτὴ κληρονομιὰ καὶ μπροστὰ στὸ γενικὸ ὁλοκαύτωμα νὰ σηκωθοῦν καὶ νὰ φύγουν καὶ νὰ ἀφήσουν τὸν «βαρὺ» θρόνο τους σὲ αὐτοὺς πού ἀκόμα ἔχουν τὴν διάθεση νὰ ἀγωνιστοῦν. Καὶ ὑπάρχουν τέτοιοι. Εἴτε τὸ θέλουν εἴτε ὄχι ὅλοι αὐτοὶ οἱ ξένοι κατακτητές, ἡ χώρα αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη σὲ ὅλο τὸν κόσμο πού ἀκόμα παράγει ἁγιοσύνη. Καὶ αὐτὸ κανένας, ὅσο καὶ ἂν τὸ πολεμᾷ, δὲν μπορεῖ νὰ τὸ καταστρέψει.


                                                        Νίκος Χειλαδάκης

1 σχόλιο:

  1. Οι δυνάμεις του σκότους έχουν εξαπολύσει τις στρατιές τους για να εξολοθρεύσουν κάθε συνείδηση,κάθε θρησκευτικό συναίσθημα και κάθε ήθος..αυτός πλέον είναι ορατός πόλεμος και όχι αόρατος..ο Αντίχριστος κάνει τα πάντα ανάποδα..η στέρηση των βιοτικών θα επιφέρει και την εξασθένηση κάθε αντίστασης..ο Σατανάς με τα υποχθόνια έχει καταφέρει να κυβερνήσει προσωρινά..η Βασιλεία του Κυρίου δεν ήλθε ακόμη..οι προφητείες περί συμφορών και δεινών επαληθεύονται..αναμένουμε και άλλα δεινά μέχρι και διωγμό!Κύριε εκ έκραξα επί σε και γίνου αντιλήπτωρ μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Print Friendly and PDF